Değişim değil de değişmekten mi korkuyoruz?

Dünyanın neresinde olursan ol, neresinden bakarsan bak değişim kaçınılmazdır. İp incecik bir ayrıntı sadece gelişimle sonuçlanabilir. Kabullenmek…

Kabulleniş öyle ferah bir duygudur ki seni gelişmenin en güzel noktasına sürüklemeye başlamıştır bile. Ve sürüklendiğin her anın, her duygunun özünü görerek hatta özümseyerek ferahlatır zamanla. Ferahladıkça olgunlaşır, olgunlaştıkça gelişirsin. Peki ya o ip ince ayrıntı; eksilenler..

Sahi ya onlar olmasaydı nasıl gelişebilirdik? Nasıl bu denli kabullenme gücüne sahip olabilirdik. Aslında herşey özümüzde. Özünü görebilen, ona nazik davranmayı öğrenebilmiş herkes değişimin en keyifli evresini tadacaktır.

Peki ya nedir bu evre?

Nasıl gelinir?

Nasıl kabullenilir?

Nasıl ferahlar insan?

Değişim ancak içeriden açılabilen bir kapıdır. Bireysel olarak farkındalıkla başlar. Kendini tanıma, güçlü ve zayıf yönlerini, olumlu ve olumsuz özelliklerini farkedebilmek ve bunu kabullenip geliştirmeye istekli olmak özüne nazik davranmanın altın kuralıdır aslında.
Peki ya bir insan niçin değişimden korkar? Değişime neden direnir?

Çünkü durumun daha kötüye gitme endişesi vardır. Halbuki içinde bulunduğumuz ortam değişime direnç ya da uyumu tercih etmemizi sağlar. O zaman neden bu endişe? Korkularla yüzleşmek mi bu kadar zor?

Uygun ortamı sağlamak, nazik davranmayı keşfedebilmek, her durumu kabullenip çözüm üretebilmek elbette çok kolay değil. Süreç içinde bolca emek, çokça sevgi herşeyden önce inanç ve umudu yitirmemek gerekiyor.

İnancın ortaya çıkması için kısa süreli başarılar hedef alarak başlayabiliriz aslında. Başardıkça umut edecek, umut ettikçe değişeceğiz.
Değişimi sağlarken öz değerlendirme yapacak, endişeleri geride bırakarak yol almış olacağız.

Yol almak, gelişmek, değişmek kulağa sizce de çok hoş gelmiyor mu?

Sürekli iyileşmeyi hedefleyen, özüne uzanan nazik kanalları tercih eden, kendisinin zihnine ve yüreğine hitap edebilen, öğrenmeyi, şeffaflığı, iletişimi ve paylaşmayı bilen canım insanlara…