İyimserlik öğrenilebilir mi?

Olumlu bir bakış açısına sahip olmak öğrenilebilir mi? Sonradan İyimser olunur mu?

Kötümserlik ve endişenin sağlık üzerindeki olumsuz etkilerini biliyoruz. Bu özelliklerin, özellikle de kötümserliğin üzerinde çalışılırsa değişir mi? Evet, iyimserlik öğrenilebiliyor.

Öğrenilmiş İyimserlik ile olaylar karşısında pozitif bir bakış açısı geliştirebilmemiz mümkün.

Öğrenilmiş İyimserlik; diğer bütün duygularımızla birlikte, olumsuz iç konuşmamızı tanıyarak, tutumumuzu ve davranışlarımızı bilinçli bir şekilde değiştirebileceğimizi söyleyen bir kavram.

Yapılan çalışmalar iyimser bakış açısının başta sağlık olmak üzere, motivasyon ve iş-kariyer alanında birçok faydası olduğunu gösteriyor.

İyimserliğin sağlık üzerindeki etkileri;

1. İyimser bakış açısına sahip kanser hastalarında, daha düşük sıkıntı düzeyi, daha yüksek yaşam kalitesi bildirilmiş.

2. İyimser bireyler sağlıklı yaşam konularında ve mevcut sağlık durumları hakkında daha fazla farkında olma eğilimindeler.

3. Bir çok hastalık için risk faktörü olan stres, alkol tüketimi, sağlıksız beslenme, sigara kullanımı ve sedanter yaşam hakkında daha fazla bilgi sahibi oldukları saptanmış.

4. İyimserler ayrıca, sağlık için stres oluşturan faktörlerle başa çıkarken daha yaklaşım odaklı bir yöntem benimsiyorlar.

5. İyimser insanlar, bir sağlık sorunundan kaçınmaya, görmezden gelmeye veya ondan çekilmeye çalışmak yerine, diğer başa çıkma yöntemlerinin yanı sıra pratik destek aramaya, bilişsel olarak yeniden yapılandırmaya veya durumu olumlu olarak yeniden yorumlamaya daha meyilli.

6. Çalışmalar iyimser kişilerde, koroner baypas veya kalp ameliyatlarından sonra tekrar hastaneye yatma ihtimalinin daha düşük olduğunu göstermiş.

7. İyimser insanların karamsarlara göre yüksek tansiyon, stresin neden olduğu bağışıklık ile ilgili sorunlar ve kalp hastalığı geliştirme olasılıkları daha düşük bulunmuş.

“Hayat, kötümserlerin olduğu gibi iyimserlerin de karşısına aynı aksilikleri ve trajedileri çıkarır. Ancak iyimserler onlarla daha iyi başa çıkar”. M. Seligman