İstanbul °C
51.000 feet… Ötesi uzay!
31 yıllık meslek hayatımdaki çıktığım en yüksek irtifa. Kendi adıma irtifa rekoru. Kendi rekorum elbette havacılık rekoru değil.
Daha yukarı daha hızlı… Önemli mi?
Şahsi hatıralarıma eklemekten öteye bir anlamı yok elbette. Havacı dostlarım için teknik açıdan hiçbir anlamı yok. Ama ya havacı olmayanlar için?… Yerden bir karış yukarıda herhangi bir araca hükmetmemiş olanlar için de anlamı yok mu? Bizler için normal bir şey bu fakat bu normalimiz diğerleri için ulaşılması imkansız noktalar. Bu yüzden kıymetli elbette.
Çoğu zaman zihninizle aranızda bir duvarın varlığını hissedersiniz. Özellikle uç noktaları yaşarken bu duvarların varlığı güçlenir. Yıkmak önünüzü açmak yeni bir duvarı daha yıkmak istersiniz yıktıkça… Mesela bu duvarlardan birisi de yaşanan şeyleri yazmaya engel oluyor. Yazarak onu dinamitlemek ve darmadağın etmek istiyorum. Ben de yıkılan duvarın üzerinden geçerek açıldığı alana girmek istiyorum.
Daha önce yaşanmayan şeyler insanda ilk kez yaşanırken stres yaratıyor. Beyin daha hızlı çalışıyor. Biz pilotlar her zaman uçağın önünde olmayı isteriz. Karşılaşma potansiyelimiz olan olaylara dair hazırlık yaparız. “Ne olursa ne yaparım” diye. Durumsal farkındalık çalışmasıdır bu aslında. Biz havacıları en emniyetli sektör yapan unsur, etrafımızda ne olup bittiğine dair fikir sahibi olabilmek ve gerçekleşmesi olası sorunları ön görerek onlara çözümler hazırlamaktır.
Deniz seviyesinde başarı için TIKLAYINIZ!
Aslında 51.000 feet’in daha alt seviyelerdeki irtifalardaki uçuştan hiçbir farkı yok ama zihinde risk algısı devreye giriyor. Daha alçak irtifalarda olabilecek şeyler burada sanki daha fazla olabilme potansiyeline sahipmiş gibi zihin oyunlar oynuyor insana. Korku olarak ifade etmekten ziyade rahatsız olmak diyeceğimiz bir duygu yaşatıyor. Gergin ve tedirgin hale getiriyor.
İzmir de ilk uçuşumu yaparken uçak havalanıp irtifasını alıp düz uçuşa başladığında heyecanımı kontrol edip etrafıma bakınmaya başladığım zaman ayaklarımı yere sıkı sıkı basarak kendimi güvende hissetmiştim. Uçağın içindeki o uçaklara özel metal kokusu hala burnumdadır. İlk kez yapılan her şeyde olduğu gibi orada da benzeri şeyleri hissetmek “kalabalıkta tanıdıklara rastlamak” gibi…
Uçağın daha hassaslaşması durumu ortaya çıktı tabii ki. Servis tavanında bulunuyordu. Genel olarak normal seferlerde uçaklar maksimum irtifalarına ulaşamazlar. Normal seferler esnasında uçağın ağırlığı fazla gelir. Test uçuşlarında kontrol için çıkılırsa çıkılır; diğer zamanlarda çıkmanın zararı faydasından daha azdır. Yaktığınız yakıt optimum seviyesinin ötesine geçer. Bu nedenle çoğu zaman optimum irtifanın yukarısına çıkmak çok verimli olmaz ve tercih edilmez.
Öküzün boynuzlarını görmedim elbette. Yokmuş. Yukarı çıktıkça dünyanın yuvarlaklığı daha çok belli oluyor elbette. Özellikle okyanus üzerinde 360 derece denizin ortasındayken “Martı Jonathan” gibi sağa sola gitmek, aşağı yukarı dalışlar çıkışlar yapmak geliyor gözünüzün önüne gülümsüyorsunuz…
Alçalma vakti geldiği zaman Türk Hava Sahasına 51.000 feet yükseklikte girerek pozisyon raporu vermek istiyorduk. Maalesef Bulgaristan’dan ülkeye girerken belli irtifada girme zorunluluğundan dolayı alçalttılar. Yapamadık. Bir daha ki sefere bu raporu kendi hava sahamızda da vereceğiz elbette. Bekle bizi gökyüzü…
YORUMLAR